Op weg naar Bali, het eiland van de goden. We zitten ongeveer 8 uur per dag in de bus. Nog 4 dagen, dan zijn we er. Morgen zitten we zelfs 10 uur in de bus op weg naar de Bromo vulkaan. Het reiden over Java is intensief. het vraagt constante overgave. Na een week met o.a. mijn broer en vader in de bus te zitten zijn de gevoeligheden meer zichtbaar, de gesprekken dieper. Focus op het moment. Op de brokkeweg…het is hobbelen, de verjaarde dieselmotor buldert, alles trilt.
Het is als India zonder toeters ( dat wel 😉 maar soms vraag ik me af ; hoe is het mogelijk dat het goedgaat? Duizenden scooters die als bijen met honderden tegelijk over de weg zoemen. Rakelings langs onze voorruit schieten, soms de berm in.

Ik ontspan me en het oordeel over deze waarneming vervaagd. Ik kan zien hoe heerlijk het is om ergens op de wereld van dorpje naar dorpje rond te rijden, over kronkelende bergweggetjes, langs rijstvelden in 6 kleuren groen. Om daar de locale “Indiana Jones brug” te zien of een duizend jaar oude krater te kijken.
Vaak stel ik mezelf de vraag; wat is er nodig om in contact te zijn? het oordeel los te laten. Het verdomde oordeel dat mijn hart afsluit. Het verlangen om daarvan bevrijd te zijn en te kunnen voelen zonder al die ruis. De vele stemmen van de kritikus. Voelen is de weg naar mijn hart, naar de ervaring om mezelf en anderen toe te staan. Daar te zijn. Voelen daar hoef ik niets voor te doen, het is er al….
Want dan kan ik genieten, spelen, plezier hebben…
In plaats van een poging te doen om de perfecte foto te maken van ‘die grijze borrelende massa in de verte die naar rotte eieren stinkt’. …stel ik me open voor de plek, de vele andere toeristen, de mensen om me heen. Spontaan contact is zo simpel eigenlijk. Vergeet alles, blikken uitwisselen met schoolmeisjes, die me vervolgens verlegen vragen of ze met me op de foto mogen. Natuurlijk! Het is de plek die ons samenbrengt. Dan wordt de ‘grijze massa die naar rotte eieren stinkt’ een paradijs, dan zie je de schoonheid van wat ons daar samenbrengt.
De magie…dat is toch altijd jezelf inbrengen…en het vraagt soms echt van me om de moed te nemen om de verschuiving in mn hart toe te laten. Alles komt tot leven in de stilte van het luisteren vanuit die plek. En mijn hart zegt me: het is ok. ik draag het. Elke ontmoeting is nieuw en we dansen de cosmische dans van …. liefde! En natuurlijk zijn er mensen die me spiegelen in het idee wat liefde dan is of moet zijn. Dat schud patronen los uit de kindertijd uit weet ik veel waarvandaan.
Maar dat is de bewondering voor elkaar. In de onschuldigheid van dit moois allemaal kunnen laten zijn. Dan kunnen die mensen me raken, dichtbij komen! Zelfs zo ver van huis? Ja zelfs hier …mijn hart is mijn thuis.
En natuurlijk ookal voel ik soms de onzekerheid en het risico wat het met zich meebrengt…Leuk soms hoor, die patronen die opkomen met m’n vader en m’n broer op reis. woww!! Het is een dankbaar zacht gevoel om te ‘houden van’, niet alleen in woorden maar ook in tranen, in koppige eigenwijsheid, geduld en ontkenning van hoe groots, klein, geweldig, onwetend…fill in the gaps…or don’t fill in the blanks..:)
De goden lachen….en ik lach met ze mee.
Elke dag voel ik me levend, met de passie van een vrouw, het enthousiastme van een kind, met stralende ogen kijk ik de wereld in. Reizen is gek worden, verdwalen, liefde zien in de meest onbeschrijflijk mooie plekken op aarde….en gelukkig zijn met de kleinste dingen.
 |
Sprekende ogen zeggen soms meer dan 1000 woorden |
 |
Onvoorstelbaar wat een levenskracht zit in ‘levend water’. Gezwommen bij die waterval op de achtergrond… een prachtige plek zo middenin de natuur. |
 |
De Burubadur, ter ere van Buddha die velen harten heeft geraakt. |